Een Aziatische goeroe of toch liever mijn opa?

Deze week was, wat ze wel eens noemen, een rollercoaster. Een week van hard werken, plezier, maar ook verdriet. Een week waarin je beseft hoe mooi het leven is, maar ook hoe betrekkelijk het kan zijn. Een week waarin je voelt dat je leeft en dat je net zo hard stil staat.. Deze blog draag ik op aan mijn lieve opa, die helaas dit weekend is overleden.

Mijn opa heeft de leeftijd van 92-jaar bereikt. Een respectabele leeftijd. Alleen te jong voor zijn nog actieve geest. De leegte die hij achterlaat is groot. Het besef dat ik nooit meer een gesprek met hem kan hebben doet pijn. Gelukkig blijven de positieve herinneringen. Zo denk ik terug aan ons laatste gesprek van zo’n twee weken geleden. Bizar hoe dit gesprek nu mij inspireert deze blog te schrijven.

In dit gesprek vroeg ik mijn opa waar hij het meest trots op was in zijn leven. Ik zag hem denken en opeens begonnen zijn ogen te glimmen en hij zei: “mijn hobby’s”. Vervolgens begon hij honderduit te vertellen..

Mijn opa wilde als 14-jarig jongetje graag fietsenmaker worden. Dat mocht helaas niet van zijn vader. Hij moest en zou bij de boer gaan werken. Zo gezegd, zo gedaan. De sociale ouderlijke druk was groot. Uiteindelijk kruipt het bloed waar het niet gaan kan! Mijn opa heeft zichzelf aangeleerd hoe hij fietsen kon repareren. Dit deed hij in het schuurtje waar zij destijds woonden. En wat was hij er goed in! Heel wat fietsen zijn door hem gerevitaliseerd. En daarmee veel dankbare fietseigenaren. Mijn opa was zelf ook verknocht aan toerfietsen.

Wat later ging mijn opa in een sigarenkistjesfabriek werken. Naast fietsen repareren had mijn opa een passie om zelf dingen te maken van hout. Hij had alleen een voorbeeld nodig. Prachtige voorwerpen heeft hij gemaakt. Dit varieerde van kastjes tot speelgoed voor ons als kleinkinderen. De lokale dierenspeciaalzaak ontdekte dat mijn opa ook konijnenhokken maakte en kocht deze later bij hem in.  Leuke bijverdienste. Tot ver in de omgeving kenden ze mijn opa en waardeerden ze zijn houtkunstwerken.

Zijn hobby’s hebben zijn leven kleur gegeven. Heel wat uren heeft hij in zijn hokje doorgebracht. Zijn inspiratie kwam niet voort uit het werk waar hij zijn geld mee heeft verdiend. Wat hij leuk vond, waar hij van genoot, is bepalend geweest voor de kwaliteit van zijn leven.

Mijn opa bewijst maar weer eens dat je niet naar één of andere Aziatische goeroe of naar een Sjaman hoeft te gaan om je flow of inspiratie te zoeken. Mijn opa is nooit bij een mindfulness workshop geweest. Hij heeft zelfs het woord inspiratie nog nooit gebruikt.. Toch wist hij mij te inspireren.  

Tot slot
Mijn opa wilde als jongetje graag fietsenmaker worden. Wat wilde jij vroeger graag worden en ben je dat nu? Waar wil jij graag later op terugkijken?

Wil je reageren? Graag! Laat het me weten in het commentaarveld hieronder. Liever via een pb? Dat kan altijd op [email protected]
Als je denkt dat de inhoud van deze blog ook voor anderen interessant kan zijn, geef dan een duimpje omhoog of deel het bericht via social media.

NB Voor de lezers die de cartoon hebben gemist.. De cartoonist liet me weten deze foto van mijn opa niet te kunnen overtreffen.